Καλησπέρα...Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτό το ημερολόγιο.Δεν ξέρω γιατί ξανάρχισα να γράφω σε αυτό μπλοκ. Η αλήθεια είναι ότι από την αρχή που άρχισα να γράφω είχα υποσχεθεί να είμαι απόλυτα ειλικρινής και ίσως ήταν το μοναδικό πράγμα που τήρησα.Δεν θέλω να γράψω τίποτα αλλά βλέπω ότι με βοηθάει. Βλέπεις έχω ένα θεματάκι στο να ανοίγομαι. Να λέω πράγματα για εμένα.Να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου, ό,τι με απασχολεί.Να εκφράζομαι.Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι "ναι,ναι έχω πληγωθεί αχ τι θα κάνω δεν θα εμπιστευτώ ποτέ ξανά κανέναν σνιφ-σνιφ". Απλά πολλές φορές φτάνεις μάλλον σε ένα σημείο που συνειδητοποιείς ότι πολύ απλά δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν πριν 5 χρόνια...Τρως μία φρίκη...και μετά σκέφτομαι..."Είμαι αυτός που ήθελα να ήμουν;Είμαι αυτός που ήθελα να γίνω;"
Βλέπεις ναι.Οκ.Εντάξει το παραδέχομαι ναι όλοι μας έχουμε πληγωθεί. Μαμά, μπαμπάς, γκόμενοι, κολλητοί φίλοι, κοινωνία...Οικογενειακές ιστορίες σε συνδυασμό με Λάμψη(Φώσκολου ντε).Ο καθένας αντιδράει διαφορετικά. Εγώ πάλι άλλαξα δουλειές με το τσουβάλι, άλλαξα γκόμενους το ίδιο με το τσουβάλι αν όχι με τούβλα, μετακόμισα σε άλλο σπίτι, άλλαξα σχολή, παράτησα και ξανάρχισα τις μουσικές σπουδές...Σταθερότητα μηδέν.... Σταθερότητα μηδέν (0).Κουλούρα παιδί μου!!! Ούτε φθίνουσα πορεία ούτε αύξουσα... Οι φίλοι μου απλά με ακολουθούσαν σε ότι έκανα. Τις ιδέες...τις αποφάσεις και φυσικά όλες τις μαλακίες...εδώ...εγώωω....
Και έρχεται η στιγμή....μόνος στο σπίτι,σβηστά τα φώτα, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, αγκαλιά το Laptop... αναρωτιέμαι...
Και τώρα τι? Πού πάμε?