Dear Diary:: Καρπενήσι

Ήταν Δευτέρα όταν έγραψα το τελευταίο μου ημερολόγιο...3-4 μέρες πριν δηλαδή. Μάζεψα τα πραγματάκια μου, έφτιαξα μία μικρή βαλίτσα και ανέβηκα Καρπενήσι στο χωριό μου. Ξέρεις...Καθαρός αέρας...φύση...Ανοίγει το μυαλό σου... Το δε ταξίδι πάντα μου άρεσε...5 ώρες στον δρόμο σε αναγκάζει να σκεφτείς διάφορα προβλήματα....ακόμη και αυτά που αποφεύγεις...Όταν φτάσαμε και άνοιξα την πόρτα ένιωθα ο κρύος αέρας και το οξυγόνο να καίει τον εγκέφαλο μου.20 βαθμούς και αρκετό καιρό συνηθισμένος στην Αθήνα. Έφτασα αργά οπότε έπεσα για ύπνο αμέσως... Πού έμεινα... Μην φανταστείς μωρέ... Σε ένα σπιτάκι πάνω στο βουνό...Πέτρινο... Κοιμήθηκα πάνω στην σοφίτα όπου το πρωί έμπαινε φως από τα παράθυρα που είχε στην σκεπή. ΜΑΓΕΙΑ!!!!7 η ώρα το πρωί όπως καταλαβαίνεις ήταν φυσικό να ξυπνήσω λόγω του ότι είχε ανατείλει ήδη ο ήλιος. Σηκώνομαι...Τρώω πρωινό...και ετοιμάζομαι για την βόλτα μου μέσα στο ερειπωμένο χωριό. Στα πέτρινα γεφυράκια που από κάτω ρέουν μικρά ποταμάκια, τα μικρά αυλάκια που έχουν φτιάξει οι άνθρωποι του χωριού για να ποτίζουν τα κηπάκια τους. Η επαφή με την μία οργανωμένη κοινωνία μηδέν. Ούτε μαγαζί. Ούτε καν καφενείο δεν είχε. Από τις 7 στο πρωί έως τις 2 το μεσημέρι δεν μίλησα σε κανέναν. Κατέβηκα στο κέντρο να δω κάτι θείους όπου και εκεί είχα την πρώτη μου επαφή με άνθρωπο...

Ξέρω...Σου φαίνεται πολύ περίεργο...
Υπάρχουν φορές όμως που δεν θέλουμε να δούμε κανένα, και να μιλήσουμε σε κανέναν... Ε και εγώ αυτό έκανα διευκολύνοντας τον εαυτό μου πηγαίνοντας κάπου πιο ερημικά.
Χθες το βράδυ γύρισα...
Μέσα σε μία μέρα ολικής αποξένωσης και προσυλλογισμού έλυσα κάποια προβλήματα που ήθελα και μπορώ να πω ότι τώρα που ήλθα Αθήνα μου φαίνεται λίγο κάπως... Έπειτα...μία μέρα έλειψα....σε μερικές ώρες θα συνηθίσω....

Υ.Γ. Η μυρωδιά που έχει ο πλάτανος....μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια.