Dear Diary:: Ήθελα καιρό να στο πω...

Ήθελα καιρό να στο πω...
Τους δύο τελευταίους μήνες περνούσα μία δύσκολη περίοδο.Κάτι οικογενειακά προβλήματα, κάτι με τους φίλους, και κάτι ξεχασμένα καταπιεσμένα αισθήματα με έκανα πολλές φορές να κάθομαι μόνος μου στο καναπέ...να αγκαλιάζω τα πόδια μου και να σκέφτομαι... Βλέπεις έχω ένα κακό...Οτιδήποτε με πληγώνει δεν το αντιλαμβάνομαι μέχρι να μου βγει υποσυνείδητα σε όνειρο... Πριν μερικές εβδομάδες είχα μία περίεργη περίπτωση που θέλω πραγματικά να στην αναφέρω.


Ένα όνειρο...
Το πρώτο πλάνο βρίσκει εμένα να κοιμάμαι και να πρέπει να ξυπνήσω να ετοιμαστώ για να πάω σχολή. Είχα κανονίσει με την κολλητή μου να πάμε να φάμε στην εστία. της σχολής. Ήταν ημέρα Τετάρτη. Συννεφιασμένος καιρός με πολύ υγρασία.Ξαφνικά αλλάζει σκηνικό και βρίσκομαι στο κτήριο της σχολής και ψάχνω την Άννα μέσα σε πολύ κόσμο...Ξαφνικά γίνεται ένα δυνατός σεισμός και ξεσπάει πανικός. Όλοι οι φοιτητές τρελαίνονται και προσπαθούν να βγουν έξω. Εγώ ήρεμος συνεχίζω και την ψάχνω μήπως έπαθε κάτι...Κάτι θα της έτυχε σκέφτηκα και δεν μπόρεσε να έρθει.Είχε αρχίσει και έβρεχε. καταρρακτωδώς.Οι δρόμοι γεμάτο νερό μεγάλα ποτάμια, ο ουρανός είχε σκοτεινιάσει και το σενάριο ήθελε ότι μόνο με πλοίο μπορούσα να πάω σπίτι μου... Έτσι, αναγκάζομαι να ανέβω σε ένα τεράστιο πλοίο σαν υποβρύχιο. Στο πλήρωμα επικρατεί μία υστερική ατμόσφαιρα για το άμα είναι κατάλληλος ο καιρός για να ταξιδέψουμε... Όλη η παραγωγή εντελώς Hollywood και η ένταση των συναισθημάτων εκείνης της στιγμής απλά απερίγραπτη.

Στα μισά του ταξιδιού μας ενημερώνει ο καπετάνιος(δεν ξέρω πώς σκατά λέγεται) ότι υπάρχει μία βλάβη και θα προσπαθήσουν να την διορθώσουν... Να μην πανικοβληθούμε, όλα τα έχουν υπό έλεγχο... Εγώ σοβαρός.................. κοιτούσα..............Κοιτούσα τις αντιδράσεις των άλλων. Δεν σκεφτόμουν... Απλά κοιτούσα.......
Μετά από λίγα λεπτά μας ενημερώνουν από τα μεγάφωνα ότι η ζημιά δεν μπορεί να διορθωθεί.......... Το πλοίο βυθίζεται. Να επικοινωνήσουμε με τους κοντινούς μας ανθρώπους για τελευταία φορά...

Παγώνω...
Κοιτάω τους πάντες να κλαίνε και να φωνάζουν...Να τρέχουν και να φωνάζουν βοήθεια ενώ μιλάνε στο κινητό...
Μανάδες να αγκαλιάζουν τα μωρά τους και να τα φιλάνε... Ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο είχαν γείρει τα πρόσωπα τους και κάτι ψιθύριζαν ο ένας στον άλλον γλυκά ενώ δάκρυζαν. Φοιτητές τηλεφωνούσαν σε γονείς και φίλους για μία τελευταία κουβέντα...
Παγώνω...
Κοιτάω το δικό μου κινητό....
Οι ήχοι απλά εξαφανίζονται...
Δεν σκέφτομαι τίποτα...
Νιώθω ότι δεν έχω να σκεφτώ κάτι.......
Δεν έχω κάποιον που να ενδιαφερθεί για να τον ενημερώσω για την κατάσταση...Ότι θα πεθάνω...
.
.
.
.

Εκείνη την στιγμή το μυαλό μου αμέσως σκανάρει όλα τα πρόσωπα που γνωρίζω....
Νιώθω ότι τρελαίνομαι...
Συγγενείς,
γονείς,
φίλους,
κολλητούς,
νυν και πρώην
εραστές
γνωστούς
μέχρι και επαφές από το msn...

Δεν είχα κανέναν να πάρω που να πιστέψω ότι πραγματικά θα ενδιαφερθεί...!!! Να του πω αντίο! Συγνώμη! Σε αγαπώ!
Όλα αυτά ενώ κοιτούσα το κινητό...Ενώ επικρατούσε ένα πανδεμόνιο....
Άρχισαν να μπαίνουν τα πρώτα νερά στην αίθουσα όπου ήμουν.
Καλύπτουν όλο το πάτωμα και το νερό σιγά σιγά ανεβαίνει....Ξεπερνάει το γόνατο μου...
Κατεβάζω το χέρι με το κινητό...
Κλείνω τα μάτια μου......

Εκεί πραγματικά ένιωσα ότι μπορούσα να σκεφτώ, να κάνω κάτι....
Είχα τον έλεγχο...


Συνειδητοποιώ μέσα μου τι γίνεται...
Και ψιθυρίζω στον εαυτό μου...
"Μόνος μου είμαι, μόνος μου θα πεθάνω"....

Και μετά από αυτό ξυπνάω....Απλά ανοίγω τα μάτια μου...Από τις 3 που ξύπνησα δεν κοιμήθηκα ωσότου ξημέρωσε...
Όνειρα βλέπω πολλά...Τραγικά, κωμικά, πολλές φορές και ακαταλαβίστικα αλλά κανένα δεν το θυμάμαι με τόση λεπτομέρεια....
Περίεργο ε?