Τρέχω...Θέλω να ξεφύγω από τις σκέψεις μου...Δεν θέλω να σκέφτομαι... Έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου..... Φοβάμαι μην πληγώσω άλλο, άτομα που υπεραγαπώ και υπερλατρεύω....
Είναι δύσκολο να κάνεις νέες αρχές... Να στηρίζεσαι σε άτομα που σου δίνουν το χέρι τους να στηριχθείς...
Ξέρεις κάτι? Βαρέθηκα τις παραξηγείσεις.... Πολλοί άνθρωποι νευριάζουν με αυτά που λέω επειδή πολύ απλά τα παίρνει ο καθένας όπως του βαρέσει στο κεφάλι.
Έφυγα από την δουλειά.... Δεν υπάρχουν λέξεις που μπορώ να σου περιγράψω τα συναισθήματα που βίωσα εκεί μέσα... Δεν είχα αναφέρει σε κανέναν το τι ακριβώς γινόταν...για σκέψου να ακούς τον άλλον συνέχεια για το πόσο χάλια είναι τα πράγματα στην δουλειά...
Η συμφωνία(off the record συζήτηση) έλεγε 400 ευρώ για 6 ώρες 5 ημέρες/εβδομάδα δουλειά.... Οκ.... Δούλεψα μέχρι και 14 ώρες δουλειάς,6 φορές την εβδομάδα και ούτε λόγος για παραπάνω λεφτά... Ναι έτσι είναι τα πράγματα στο χώρο εργασίας, το ξέρω. Δεν δούλεψα πρώτη φορά όμως...Η αφεντικίνα πάντα με το μεταξένιο γάντι στο χέρι φρόντιζε να κάνει τις παρατηρήσεις και να μας απειλεί κάθε λίγο και λιγάκι για την θέση μας.... Απλός γραμματέας ήμουν και έτρεχα όλην την επιχείρηση.Δεν πάει ένας μήνας που έχω φύγει από τον πύργο του τρόμου και τα όνειρα το βράδυ δεν έχουν σταματήσει... Να κλείσω την συμφωνία με το τάδε,να γίνει διακανονισμός με την εφορία....Πφφφ...Το άγχος άγχος...
Όλη αυτή την φάση που ήμουν στη δουλειά ένιωθα τόσο πιεσμένος που πραγματικά έψαχνα τρόπους να χαλαρώσω... Όλο το άγχος του "άμα γίνει κάτι λάθος θα είναι δικό μου φάουλ", ή κανέναν δεν μπορώ να τον επιβαρύνω με τα προβλήματα της δουλειάς με έκανε να βρίσκω εναλλακτικούς τρόπους χαλαρώματος....
Σκέψου...Βράδυ αρχές Οκτώβρη.... Γύρω στις 10 το βράδυ, το φεγγάρι γεμάτο, δεν είχε ακόμη πολύ κρύο,το παρκάκι απέναντι από την δουλειά άδειο να με περιμένει να πάω να καθίσω να πιω την μπύρα μου σε ένα παγκάκι και να αναπολώ στιγμές ζεστασιάς....
Λατρεύω τις στιγμές που είμαι μόνος μου και σκέφτομαι....
Με ηρεμεί...
Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να μένουμε λίγο μόνοι...Να σκεφτόμαστε...Να χαλαρώνουμε μέσα στην σκέψη μας και στην ησυχία που μας προσφέρει η μοναξιά...
Μας κάνει να τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας...
Το θεωρώ απαραίτητο ειδικά όταν σε φτάνουμε σε σημείο να πιστεύεις ότι κανένας δεν μπορεί να με καταλάβει...
Τότε αφιερώνεις μία στιγμή στον εαυτό σου και....τσουπ....γίνεσαι καλά...
Πόσο μάλλον όταν διαπιστώνεις ότι έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου που σε αγαπάει και σε προσέχει....
Είτε αυτός είναι ο κολλητός σου...είτε η φίλη σου.... Είτε το αγόρι σου....
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου